Νέα

       Τό μόνο πράγμα πού παίρνει μαζί του πεθαίνοντας ο άνθρωπος είναι το μικρό εκείνο μέρος της περιουσίας του πού ίσα ίσα δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο.Κάτι λίγες αισθήσεις η στιγμές΄δυό τρείς νότες κυμάτων,την ώρα πού το μαλλί το παίρνει ο αγέρας με τα γλυκά ψιθυρίσματα μές στό σκοτάδι΄ολίγες μέντες από δύο κοντά κοντά βαλμένες ανάσες΄ ένα τραγούδι βαρύθυμο, σαν βράχος μαύρος΄ καί το δάκρυ, τό δάκρυ τής μιάς φοράς, τό γιά πάντοτε. ΄Ολα όσα, μ΄άλλα λόγια,κάνουν τήν ααληθινή του φωτογραφία, τήν καταδικασμένη να χαθεί καί να μήν επαναληφθεί ποτέ.

                                                                                                                                        Οδυσσέας Ελύτης   

     Σε κάθε πόνο, συγκίνηση, πάθος υπάρχει ένα στάδιο που ανήκει στον άνθρωπο, ακόμα και σε ότι πιό ατομικό και πιό ανέκφραστο διαθέτει, και ένα στάδιο πού ανήκει στην τέχνη. Ωστόσο, στην πρώτη στιγμή της, η τέχνη δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Η τέχνη είναι η απόσταση πού ο χρόνος δίνει στον πόνο. Ειναι η υπερβατικότητα τού ανθρώπου σε σχέση με τον εαυτό του.

                                                                                                                              Albert Camus                                             

Στον Πιέρ Μαρί και την Πόζι άρεσε να δέχονται κόσμο.Ζωγράφοι, συγγραφείς, αρχιτέκτονες και μουσικοί ήτανσταθεροί συνδαιτημόνες. Για μένα που δεν κατείχα ακόμη καλά την γλώσσα, οι συζητήσεις τους γύρω από μιά μπουκάλα κρασί μου φαίνονταν ατελείωτες.

         Αυτο ( οι Αθηναίοι ) είναι καινοτόμοι καί οξείς στην επονόηση και ικανότατοι στην εκτέλεση αυτών που θα αποφασίσουν, ενώ εσείς αρκείσθε στη διατήρηση των κεκτημένων και τίποτα δεν επινοείτε και δεν φέρνετε εις πέρας ούτε τα αναγκαία.

       Ο άνθρωπος δεν είναι αυτή η συγκεκριμένη ανάγκη πού συνοδεύεται από το συμπληρωματικό <<σωστό αντικείμενό >> της,μιά κλειδαριά με το κλειδί της (πού πρέπει να το βρούμε η να τό κατασκευάσουμε ).

      Στού τροχού τον άξονα συγκλίνουν τριάντα αχτίνες
      Χρήσιμος όμως γίνεται από την κεντρική του οπή

 Ήδη ο Μέγας Χαν ξεφύλλιζε στον άτλαντά του τους χάρτες των πόλεων που απειλούν μέσα στους εφιάλτες και τις κατάρες: Ενόχ, Βαβυλώνα, Γιάχου, Μπούτουσα, Γενναίος Νέος Κόσμος.

Όταν είχε φτειάξει με τον πηλό ο Αλλάχ τον Αδάμ, θέλησε να βάλειμέσα του την ψυχή, γιά να ζωντανέψει. Μα η ψυχή, ουράνια υπόσταση καθώς ήταν,δεν καταδεχόταν να μπει στο κορμί το καμωμένο από λάσπη.

Από αυτά πηγάζουν οι πολιτικές μου ανυσηχίες γιά τόν επόμενο αιώνα:

Ετσι, σιγά σιγά, στό πείσμα τών ποιητών καί τών θρησκευομένων, απλώθηκε τό κονίαμα τού ορθολογισμού επάνω σ'όλη την απέραντη έκταση τής φαντασίας

 

Όπως έχει ηδη ειπωθεί, οι μεγάλες ιδέες έρχονται αθόρυβα στόν κόσμο σάν πάτημα περιστεράς.

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη θερμή σιωπή, και του δίνουν παγωμένη  φασαρία .

Θα έρθει καιρός πού τα έθνη στο παιχνίδι τού κόσμου θα εξαρτώνται τόσο στενά, το ένα από το άλλο όπως τα όργανα ενός σώματος, αλληλέγγυα στην οικονομία του.

Κάποτε θα ερχόταν η στιγμή για την Ευρώπη να συνειδητοποιήσει τις ρίζες της αφού δεν μπορεί να υπάρξει σαν αυτόνομη μονάδα χωρίς κάποιο θεωρητικό υπόβαθρο, αλλά και για την Ελλάδα η στιγμή να αποφασίσει αν θα μείνει απομονωμένη στις δικές της αξίες ή θα ενταχθεί σ´ ένα ευρύτερο σύνολο με ωφέλη πρακτικής φύσεως αναμφισβήτητα, αλλά και με τον κίνδυνο να αλλοιωθεί η φυσιογνωμία της.

     Η αλήθεια ως φωτισμός και απόκρυψη των όντων συμβαίνει κατά το μέτρο πού ποιείται.Κάθε τέχνη,μια και επιτρέπει να συμβεί η έλευση της αλήθειας των όντων σαν τέτοια, είναι κατ’ ουσίαν ποίηση.

« ΄Ο καλλιτέχνης δεν είναι το χαϊδεμένο παιδί της ζωής: Δεν έχει το δικαίωμα να ζει ανεύθυνα. ΄Εχει αναλάβει την εκτέλεση ενός δύσκολου έργου που γίνεται συχνά ο Σταυρός του»

                    Wassily Kndinsky