Αυτο ( οι Αθηναίοι ) είναι καινοτόμοι καί οξείς στην επονόηση και ικανότατοι στην εκτέλεση αυτών που θα αποφασίσουν, ενώ εσείς αρκείσθε στη διατήρηση των κεκτημένων και τίποτα δεν επινοείτε και δεν φέρνετε εις πέρας ούτε τα αναγκαία.

         Εξ άλλου, αυτοί αποτολμούν χωρίς να μετρούν τις δυνάμεις τους ,διακυνδυνεύουν χωρίς να τούς σταματούν οι υποδείξεις της λογικής καί μέσα στά δεινά διατηρούν την ελπίδα. Ενώ εσείς κάνετε λιγότερα απ΄όσα μπορείτε και δυσπιστείτε και προς εκείνα πού κρίνετε βέβαια και πιστεύετε  ότι ποτέ δεν θα λυτρωθείτε από τα δεινά σας. Καί είναι ακαταπόνητοι, ενώ εσείς διστακτικοί, και ξενητεύονται εύκολα, ενώ εσείς ριζώνετε στον τόπο σας, γιατί εκείνοι πιστεύουν ότι με την απουσία τους θα κερδίσουν κάτι, ενώ εσείς πώς φεύγοντας θα θέσετε σε κίνδυνο κι αυτά πού έχετε, Κι όταν νικούν τούς εχθρούς τους εκμεταλλεύονται τη νίκη όσο το δυνατόν περισσότερο, και νικημένοι ελάχιστα υποχωρούν. (... ) Κι αν δεν καταφέρουν να εφαρμόσουν αυτό που επινόησαν, θεωρούν ότι στερήθηκαν κάτι που ήδη τους ανήκε, αυτά όμως που με τη δραστηριότητα τους αποκτήσουν,τα θεωρούν λίγα, σχετικά με αυτά που τους μέλλεται να πετύχουν, και, αν πάλι δοκιμάσουν κάτι και αποτύχουν, το αναπληρώνουν αμέσως με νέες ελπίδες. Γιτί, μόνο γι΄αυτούς,το να έχουν κάτι και το να περιμένουν ν΄αποκτήσουν αυτό πού έβαλαν στο νού τους , είναι ένα και το αυτό, επειδή γρήγορα επιχειρούν να εφαρμόσουν όσα σκεφθούν. Καί για όλα αυτά μοχθούν με βάσανα και κινδύνους όλη τους τη ζωή και χαίρονται ελάχιστα απ΄όσα έχουν, αφού πάντοτε αποκτούν άλλα, μη νομίζοντας γιορτή άλλη από την εκτέλεση των δεόντων, γιατί την υσηχία της απραξίας τη θεωρούν μεγαλύτερη  συμφορά από την επίπονη ασχολία. Αν μ΄ένα λόγο έλεγε κανείς γι΄αυτούς ότι η φύση τους είναι να μην έχουν ούτε οι ίδιοι ησυχία ούτε τους άλλους νάφήνουν ήσυχους, θα έλεγε την αλήθεια.

                                                                                             Με το στόμα των Κορινθίων απεσταλμένων στην Σπάρτη

                                                                                                                  Θουκιδίδης, Ι, 70, 2-9