Όπως έχει ηδη ειπωθεί, οι μεγάλες ιδέες έρχονται αθόρυβα στόν κόσμο σάν πάτημα περιστεράς.
Αν τείνουμε ευήκοον ούς, ίσως αφουγκραστούμε , λοιπόν, σάν απαλό θρόϊσμα φτερών εν τω μέσω της βοής αυτοκρατοριών και εθνών, τον τερπνό σαματα της ζωής και της ελπίδας. Αλλοι θα πούν ότι αυτή την ελπίδα την φέρνει ένας λαός, άλλοι , ένας άνθρωπος. Πιστεύω, ατιθέτως, ότι αυτή η ελπίδα υποκινείται, αναπτερώνεται και συντηρείται από χιλιάδες μοναχικούς, η δράση και το έργο των οποίων αναιρούν καθημερινά τα σύνορα και τα πιό χονδροειδή προσχήματα της Ιστορίας, ώστε να λαμψει φευγαλέα η αενάως απειλούμενη αλήθεια πού ο καθένας τρέφει, μες τις πίκρες και τις χαρές του, για το καλό όλων.
