Ο άνθρωπος δεν είναι αυτή η συγκεκριμένη ανάγκη πού συνοδεύεται από το συμπληρωματικό <<σωστό αντικείμενό >> της,μιά κλειδαριά με το κλειδί της (πού πρέπει να το βρούμε η να τό κατασκευάσουμε ).
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπάρξει παρά οριζόμενος κάθε φορά ως ένα σύνολο αναγκών και αντιστοίχων αντικειμένων, υπερβαίνει όμως πάντοτε αυτούς τούς ορισμούς - και, αν τούς υπερβαίνει (όχι μόνο σε ένα διηνεκές δυνάμει, αλλά μέσα στην πραγματικότητατης της ιστορικής κίνησης ), τούτο συμβαίνει διότι εξέρχονται από τον εαυτό του, διότι τούς επινοεί (όχι βέβαια αυθαίρετα, υπάρχει πάντοτε η φύση,το μίνιμουμ της συνοχής πού απαιτεί η λογικότητα, και η προηγούμενη ιστορία ), διότι συνεπώς τούς ποιεί ποιώντας , και ποιώντας τον εαυτό του , και διότι κανένας λογικός, φυσικός ή ιστορικός ορισμός δεν επιτρέπει την οριστική παγίωσή τους . << Ο άνθρωπος είναι αυτό πού δεν είναι αυτό πού είναι, και πού είναι αυτό πού δεν είναι >>, έλεγε ήδη ο Χέγκελ.
